سلامی که جاری نشد بر لب

گذشتی

با نگاهی که پاهایت را میدید

و آنچه که زیر پایت بود

قلبی  بود که تو را می طپید

و من هم گذر کردم با تلخ خندی بر لب

و نگاهی خیره به جایی که هیچ جا نبود

نگاهی خیره و تلخ خند از گناهی که کی و کجا مرتکب شدم ؟

گاهی باید تلخ خندی بر لب زد و گذشت

مانند ریچارد در سکانس آخر کازابلانکا